In deze blog een bijzondere euthanasie die veel indruk op mij heeft gemaakt. Een euthanasie is voor een dierenarts geen leuke aangelegenheid. Het kan ondanks de lading een fijne oplossing voor een uitzichtloos lijden van een hond zijn.
31 jaar dierenarts
In de 31 jaar dat ik praktiserend dierenarts ben was dit wel een bijzondere situatie. Een kleine hond van 12 jaar leed aan een neurologische aandoening waardoor zij continu omviel en haar coördinatie kwijt was. Het vooruitzicht was niet goed en herstellen deed dit niet meer. Medicatie was voor deze aandoening ook niet voorhanden. De situatie voor de hond was dus niet te verbeteren.
Euthanasie
Na lang beraad en veel overleg besloot de eigenaresse tot een euthanasie. Deze wilde ze graag aan huis hebben. Ik deel haar mening gezien dit proces van de loskoppeling met je dierbare hond iets intiems is. En als dat mogelijk is het beste thuis kan gebeuren.
Bij haar thuis
Op de afgesproken tijd en dag kwam ik bij haar thuis voor de euthanasie. De sfeer was somber maar dat ben ik gewend. Ik vertel altijd vooraf wat ik ga doen zodat de eigenaresse voorbereid is op wat komen gaat. Het eerste wat ik deed was voorzichtig een injectie in de spieren geven zodat de hond langzaam onder narcose zou geraken. Na deze injectie nam de vrouw haar hondje op haar buik zittende op de bank zodat het diertje rustig en vertrouwd in slaap kon vallen.
Op gepaste afstand stond ik te kijken hoe het proces zich voltrok.
Zwangere buik
Ik realiseerde me dat dit wel een heel bijzonder moment was. Haar hondje die langzaam onder narcose geraakte lag op haar zwangere buik en nog geen tien centimeter van haar nog ongeboren kindje. Een aards leven dat binnenkort gaat beginnen. Ik zag een soort passeren van een verlatende energie en één van een komende energie.
Nadat het hondje in slaap was gevallen en ik gecontroleerd had of de narcose volledig was ingetreden diende ik de laatste injectie toe waardoor het hart stopte met kloppen. Het moment dat het aardse leven van dit hondje op stop werd gezet.
Realiseren
Nadat ik mevrouw sterkte had gewenst liep ik de deur uit op weg naar mijn auto met een moment uit mijn carrière als dierenarts die in mijn hoofd staat gegraveerd. Gegraveerd als emotioneel triest maar ook bijzonder mooi. En in mijn auto op de terugweg naar de kliniek realiseerde ik me weer al te goed dat leven tijdelijk is en energie voor eeuwig.