Dat je als moeder je schattige kinderen meeneemt naar de dierenarts. En wij twee niet luisterende kleine duiveltjes in kinderkleding zien en de dokter zich opwerpt als reddende engel voor de kat.
Trek in kinderen
Ik zie door de glazen deuren heen mevrouw nog half in de auto hangen om de katten reismand van de achterbank af te halen. Inmiddels staan een meisje en een jongetje tegen het raam aan te slaan van onze tussendeur. Ik kijk naar mijn collega, die nét de ramen heeft ontdaan van hondenneuzen, en zij geeft mij een blik dat ze hele erge trek heeft in kindertjes.
Weegschaal als trampoline
Mevrouw, en ook de moeder van de kinderen, doet de tussendeur open en het stormt naar binnen. De katten reismand wordt op de balie gezet en de kat kijkt mij met grote ogen door het deurtje aan. Moeder legt het paspoort neer en geeft aan dat ze een afspraak heeft voor Minous en in één zin door naar de kinderen dat ze Minous niet moeten pesten. Ze draaien zich om om vervolgens op en neer te springen op de weegschaal. Ik vraag of de kinderen niet op de weegschaal willen springen want die weegschaal is geen trampoline. Moeders reageert snel met “niet doen dat mag niet!” En kijkt mij direct weer aan.
Tijdens het inschrijven van de poes zie ik de kinderen alles in hun handen nemen wat ze te pakken kunnen krijgen.
“Maaám wat is dit?
Gatver dit ziet er vies uit!
wat is dat?
mag Minous dit?”
→ “leg terug, niet aankomen, dat weet ik niet, blijf af”
Ik zie dat alles weer terug gekieperd wordt daar waar het niet hoort.
Snel inschrijven denk ik nog en dan snel de wachtkamer in. Daar hebben we een kast met boeken en ook nog kinderboeken. Wellicht dat ze dat leuk vinden.
Verrassing in de wachtkamer
Ik biedt mevrouw aan om haar te helpen met de katten reismand zodat zij beide kinderen aan de hand kan meenemen de wachtkamer. In de wachtkamer pak ik snel de kinderboeken uit de kast en leg dat op tafel. “Kijk eens wat een leuke boeken? En als jullie het leuk vinden mag je ook een boek mee naar huis nemen om het daar verder te lezen”.
Alleen de moeder heeft aandacht voor me. Het kroost sleepte met de stoelen, zit aan de amethist en de wachtkamerdeur wordt dichtgeslagen door één van de kinderen. Ik liep snel de wachtkamer uit en deed de deur achter mij dicht om het geluid te dempen. Helaas kan de deur niet op slot. En misschien maar goed ook, de verleiding was te groot geweest.
De dierenarts loopt naar de wachtkamer en vraagt aan mij waarom de deur dicht is. Ik kijk hem aan en kan alleen nog snel uitkramen “verrassing!”
Zonder wat te zeggen de deur uit
Na een kwartier komt mevrouw de spreekkamer uit zonder kat en met in iedere hand een krijsend kind. Ze hadden inmiddels ruzie gekregen in de spreekkamer en het kost haar alle moeite om die twee uit elkaar te houden. Ze loopt met rood hoofd langs de balie en zonder wat te zeggen direct de deur uit.
Ik neem een sprint naar de spreekkamer en zie daar de dierenarts staan met Minous springlevend in zijn armen.
Ik kijk hem aan en zijn gezicht spreekt boekdelen.
“De kat is niet lekker en wordt alleen maar beroerder zo. De kinderen zaten constant aan de kat en tegelijkertijd te schreeuwen tegen elkaar. Mevrouw gaat naar huis met een dringend verzoek om met haar kinderen te praten. Ze moeten leren om anders met dieren om te gaan. Wij nemen Minous op voor verder onderzoek en we houden haar hier een paar dagen.