Moeten jullie nooit huilen? Die vraag krijgen we geregeld en inderdaad weten we ons bijna altijd wel professioneel te gedragen. Maar dat lukt ons niet altijd omdat we mensen zijn en geen machines.
En ja ik heb een keer tranen met tuiten gehuild. Ik weet het nog als de dag van gisteren.
Pup ontmoet pup
Erwin en ik hadden net een paar weken onze pup Eddie, een Chinees naakthondje, over de vloer. En op een dag kwam er een klant met een Chinese naakthond pup. Er bleek maar één dag verschil tussen de kleine mannetjes te zitten. Eddie en Dirkje vonden elkaar direct leuk. We bewonderde en knuffelde elkaars pup.
Door de verkoop van rauwe voeding zien wij veel klanten meer dan gemiddeld voor een dierenartsenpraktijk. Het was enorm leuk om niet alleen onze eigen Eddie volwassen te zien worden maar ook Dirkje. Als trotse “baasjes” konden we heerlijk kletsen over de capriolen en de puberteit van onze reuen.
Paniek hierdepiep
Op een dag werden we in paniek gebeld dat Dirkje door een grote hond flink was gebeten. Beide honden waren aan de lijn maar de stoep was smal en tijdens het passeren greep in een flits de grote hond kleine Dirkje.
Dirkje kwam bij ons binnen en was behoorlijk van slag. Hij was gelukkig wel levendig en attent en bleek na onderzoek geen uitwendig letsel te hebben, wat een wonder. Om uit te sluiten dat er inwendig letsel zou zijn hebben wij Dirkje opgenomen zodat we hem goed in de gaten konden houden. Een soort mini logeerpartijtje in onze opvang en Dirkje vond het allemaal heel gezellig. Helaas zat spelen met Eddie er niet in want als patiënt moet je rust houden.
Nee! dit wil je niet
De eerste controles zagen er goed uit. Dirkje was inmiddels bekomen van de schrik en kwispelde iedere keer dat we langs liepen. Net voor de volgende controle liep ik langs en zag ik Dirkje stilletjes mij aankijken. Ik stop, doe het hok open en controleer zijn slijmvliezen. Nee dit wil ik niet zien, ze zijn te licht. Ik haal Erwin erbij en hij besluit om direct een buikpunctie te doen. We trekken bloed op en dat is niet oké. En dan gaat het allemaal heel snel. De operatie kamer wordt klaargemaakt, Dirkje voorbereid voor de operatie en ik hang aan de telefoon om de eigenaresse te bellen.
Machteloosheid in de operatiekamer
Terwijl de eigenaresse onderweg is is Erwin al begonnen aan de operatie. Waar komt dat bloed vandaan in de buikholte? En dan hoor ik Erwin vloeken (sorry maar dat kan gebeuren tijdens een operatie) en kijkt hij mij aan met een blik van machteloosheid. Hij weet waar het bloed vandaan sijpelt en het valt niet te hechten, af te binden, dicht te branden of deels te verwijderen. We willen zo graag iets doen maar er valt niks meer aan te doen. Dát moment, die beslissing, dat je het los moet laten en je patiënt komt te overlijden is loodzwaar. Iedere dierenarts en assistente maakt dat wel eens mee en het went nooit!
De sluizen gingen open
Ondertussen was de familie van Dirkje gearriveerd. Intens verdrietig door de slechte afloop van de rollercoaster van schrik, paniek, geen uitwendig letsel, opluchting, Dirkje is attent en kwispelt, goede hoop en uiteindelijk het telefoontje het gaat niet goed we gaan nu opereren.
In de operatie kamer sta ik het lijfje van Dirkje schoon te maken. Zijn lichte buikje te ontdoen van het bloed. Ik verwijder het infuus uit zijn voorpootje en de tube voor de beademing uit zijn bekje. Tot nu toe gaat het goed, ik doe het professioneel zoals het hoort. En toen kwam het moment dat ik Dirkje optilde om naar zijn familie te brengen. Van het ene op het andere moment begon ik te huilen. En ik vond dat dat niet kon, ik ben aan het werk, ik hoor professioneel te zijn. Ik heb Dirkje weer neergelegd op de operatietafel en deed mijn best om de tranen te drogen. Het was een net zo verloren strijd als het redden van Dirkje zijn leven. De sluizen stonden open en gingen niet meer dicht.
Ik heb het besluit genomen om de familie niet langer te laten wachten en kwam dus huilend uit de operatie kamer met Dirkje in mijn armen en kon alleen maar sorry dat ik huil en ik vind het zo erg voor jullie stamelen.
Als ik moet huilen, laat ik de tranen maar gewoon even komen. Gelukkig komt dat zelden voor: de meeste diertjes redden het wel. Dirkje helaas niet. Ik zal hem nooit vergeten.’