Het vak diergeneeskunde is uitgebreid, heel uitgebreid. Humane geneeskunde heeft het eigenlijk maar makkelijk. Je hebt te maken met één diersoort namelijk het zoogdier Homo Sapiens of te wel de mens.
Oké je hebt veel verschillende mensen maar qua techniek zitten ze op wat uitzonderingen na hetzelfde in elkaar. En een klein baby’tje is nog altijd groter dan een parkiet.
U doet wat met beestjes
Dan het vak diergeneeskunde, dat is pas een uitdaging! Dat hebben de doktoren in een ziekenhuis nog niet zo in de gaten. Ik ben vorig jaar door een ongeval in het ziekenhuis beland en natuurlijk bemoeide ik mij met alles. Mag ik de röntgenfoto’s zien? Wat gaan jullie toedienen? Dat wil ik niet. Al snel komt dan de vraag “werkt u ook in de geneeskunde?” Waarop ik antwoordde “ja mijn man en ik hebben een dierenkliniek” met als reactie “O u doet wat met beestjes”. Ik gromde nog net niet maar keek ze met een vernietigende blik aan wat alleen een Homo Sapiens kan doen.
Vak apart
Dat wat doen met beestjes is best wel een vak apart. Die beestje praten namelijk niet maar communiceren wel. Sommige werken mee en anderen weer niet. Iedere keer als er een controle foto van mijn lichaam wordt genomen (ik val nog onder een controle traject) dan kan ik het niet laten om te zeggen “wel handig hè dat jullie kunnen vragen in welke stand ik moet blijven staan en dat ik op commando mijn adem een aantal tellen vast kan houden? Dat gemak hebben wij niet met de dieren”.
Mensen kunnen lastig zijn. Dieren kunnen lastig zijn. In onze spreekkamer kunnen dier én mens lastig zijn. En of dat al niet lastig genoeg is heeft elk diersoort zijn eigen specifieke dingen die je in ons vak moet weten. Dus aan al die humane dokters en zusters; appeltje-eitje dat vak van jullie
Vogels zijn een apart diersoort
Je moet dus als dierenarts en als paraveterinair veel weten over veel. Het is gewoon onmogelijk om alles te weten van alles. Vogels zijn een apart diersoort. Ze hebben niet alleen veren in plaats van haren maar ook luchtzakken naast de longen. Als dierenarts krijg je geleerd over vogels maar dat is een basis. En vanuit die basis ga je je eigen richting ontwikkelen.
In de praktijk bleek dat de handen van Erwin niet zo geschikt zijn voor grasparkieten en kanariepietjes. Pak je ze te stevig vast dan gaan ze dood van de stress. Hou je ze te los vast dan vliegen ze uit je handen om vervolgens tegen het raam aan te vliegen en hun nek te breken. Niet dat dit drama ooit gebeurd is maar het zat er tegenaan.
Wil je vogels goed kunnen behandelen heb je andere medicatie op voorraad nodig en is het nodig dat wij nascholingen volgen speciaal over vogels. En tja… niemand van ons heeft daar zin in. Dus vinden wij dat wij niet goed genoeg zijn in onze kliniek om vogels een goede behandeling te geven die zij als diersoort verdienen.